1. |
Art Poétique
04:56
|
|||
|
Art poétique (Paul Verlaine)
De la musique avant toute chose,
Et pour cela préfère l'Impair
Plus vague et plus soluble dans l'air,
Sans rien en lui qui pèse ou qui pose.
Il faut aussi que tu n'ailles point
Choisir tes mots sans quelque méprise:
Rien de plus cher que la chanson grise
Où l'Indécis au Précis se joint.
C'est des beaux yeux derrière des voiles,
C'est le grand jour tremblant de midi,
C'est, par un ciel d'automne attiédi,
Le bleu fouillis des claires étoiles !
Car nous voulons la Nuance encore,
Pas la Couleur, rien que la nuance !
Oh ! la nuance seule fiance
Le rêve au rêve et la flûte au cor !
Fuis du plus loin la Pointe assassine,
L'Esprit cruel et le Rire impur,
Qui font pleurer les yeux de l'Azur,
Et tout cet ail de basse cuisine !
Prends l'éloquence et tords-lui son cou !
Tu feras bien, en train d'énergie,
De rendre un peu la Rime assagie.
Si l'on n'y veille, elle ira jusqu'où ?
O qui dira les torts de la Rime ?
Quel enfant sourd ou quel nègre fou
Nous a forgé ce bijou d'un sou
Qui sonne creux et faux sous la lime ?
De la musique encore et toujours !
Que ton vers soit la chose envolée
Qu'on sent qui fuit d'une âme en allée
Vers d'autres cieux à d'autres amours.
Que ton vers soit la bonne aventure
Eparse au vent crispé du matin
Qui va fleurant la menthe et le thym...
Et tout le reste est littérature.
publié dans la collection "Jadis et Naguére" en 1884
-------------------------------------------------------------------------
Poetic art (Paul Verlaine / free translation from French: Lazaros Mavromatidis)
Music before anything else,
And for that prefer the Odd
More vague and more soluble in the air,
Without anything on it that weighs or that poses.
You must not go away
Choose your words without any mistake:
Nothing more expensive than a gray song
where the Undecided joins the Precise.
It's these beautiful eyes behind sails,
It's this big, trembling lightfull midday,
It is, this hot autumn sky,
Where the light blue clutters clear stars!
Because we want the shade again,
Not the color, only the shade!
Oh ! only the shade can marry
a Dream to a Dream and a flute to a horn!
Go away of the farthest tip murderer,
of the cruel spirit and of the impure laugh,
Who make the eyes of the Azur to cry,
And brings the smells of this low-class garlic!
Catch the eloquence and twist her neck!
Do it well, with lot of energy,
to make the rhyme a little more sedate.
If we do not take care of it, how far will it go?
O who will dictate us the errors of the Rhyme?
Maybe a deaf child or a crazy nigger
who forged this fake jewel of a penny
and it sounds hollow and fake under our teeth?
Music, again and always !
Your verse is the only thing soaring
That one feels that flees of a soul in alley
to other heavens to other loves.
May your verse be a good adventure
Sparse in the clenched morning wind
Who will bloom fresh mint and thyme...
And all the rest is literature.
first published in the collection "Recently and Formerly" in 1884.
---------------------------------------------------------------------
Ποιητική Τέχνη (Paul Verlaine / ελεύθερη μετάφραση από τα γαλλικά: λάζαρος μαυροματίδης)
Μουσική πριν από οτιδήποτε άλλο,
και γι αυτό προτίμησε το μονό στίχο.
Περισσότερο ασαφής και στον αέρα διαλυτός,
γυμνός απ΄οτιδήποτε βαραίνει ή επιβάλλει.
Δεν πρέπει να φύγεις.
Επίλεξε τα λόγια σου χωρίς λάθος.
Τίποτα πιο ακριβό από το γκρίζο τραγούδι
εκεί όπου ενώνεται η αμφιβολία με το συγκεκριμένο.
Είναι τα όμορφα μάτια πίσω από ένα πέπλο,
είναι η μεγάλη, μεσημβρινή μέρα που τρεμοσβήνει,
κάτω από έναν αστείο φθινοπωρινό ουρανό,
μες στη μπλε ακαταστασία των συγκεκριμένων αστεριών!
Γιατί θέλουμε πολλές απόχρωσεις,
όχι χρώματα, μόνο αποχρώσεις!
Ω! Μόνο οι αποχρώσεις παντρεύουν
το όνειρο με το όνειρο και το φλάουτο με το κόρνο!
Απομακρύνσου από τον αιχμηρό δολοφόνο,
του σκληρού πνεύματος και του ακάθαρτου γέλιου,
που κάνει τα γαλανά μάτια να δακρύζουν,
και φέρνει τη μυρωδιά χαλασμένου σκόρδου!
Πιάσε την ευγλωττία και στραγγάλισέ την!
Κάντο καλά, με πολύ ενέργεια,
για να κάνεις τη ρίμα λίγο πιο απαλή.
Αν δεν το φροντίσουμε, πόσο μακριά θα πάει;
Ω, ποιος θα μας υποδείξει τα λάθη της ρίμας;
Ίσως ένα κουφό παιδί ή ένας τρελός νέγρος
που σφυρηλατήσε αυτό το κόσμημα της δεκάρας
που ηχεί κούφιο και ψεύτικο κάτω από τα δόντια μας;
Μουσική ξανά και ξανά!
Ο στίχος σου να είναι πουλί που πετάει.
Να αισθανόμαστε ότι αφήνει μια φευγάτη ψυχή
και φτάνει σε άλλους ουρανούς και σε άλλες αγάπες.
Κι ο στίχος σου να είναι μια καλή περιπέτεια.
Να χάνεται στον δυνατό πρωινό άνεμο
μεταφέροντας τη μυρωδιά του δυόσμου και του θυμαριού...
Όλα τα υπόλοιπα είναι η λογοτεχνία.
δημοσιεύθηκε στη συλλογή "Πριν και Πρωτύτερα" το 1884.
|
||||
2. |
Albatros
03:55
|
|||
|
L'Albatros (Charles Baudelaire)
Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.
À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.
Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!
Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.
Publié dans "Les Fleurs du Mal " en 1857
------------------------------------------------------------
The Albatross (Charles Baudelaire / translation from French: Lazaros Mavromatidis)
Often, to have fun, the crewmen of a ship
Catch albatrosses, the well-known vast birds of the seas,
That indolently become giant fellow travelers,
As the ship glides over the deep chaotic sea.
Hardly have they captured them on the deck,
while these kings of the azure, clumsy and ashamed,
Pitifully leave their great white wings
Like oars hanging out next to them.
This winged traveler, how wick and awkward he is!
He, once was so beautiful, but now seems comic and ugly!
One crewman annoys his beak with a stubby clay pipe;
Another mimes and limps, the cripple who once was flying!
The Poet is like the prince of the clouds
Who frequents the storm and laughs at the bowman;
When exiled on the Earth amidst boos,
His giant wings prevent him from walking.
published in "The Flowers of Evil" collection in 1857
--------------------------------------------------------------
Άλμπατρος (Charles Baudelaire / ελεύθερη έμμετρη μετάφραση στα ελληνικά: λάζαρος μαυροματίδης)
Συχνά για να ξεδώσουν μεθυσμένοι οι ναυτικοί
Πιάνουν άλμπατρος γιγάντια θαλάσσια πουλιά
Που συντρόφοι ακούραστοι πετούν νωχελικοί
Στην μπλε άβυσσο ακολουθούν τα γέρικα σκαριά.
Μα μόλις τα ξεβράσουν δίχως οίκτο στα σανίδια,
Του κυανού οι πρίγκηπες αδέξιοι αρλεκίνοι
σέρνουν τ΄άσπρα τους φτερά της πτώσης τους βαρίδια
που τους θυμίζουν πόσο απέχει πια η γη απ΄τη σελήνη.
Και μοιάζει αστείος τελικά ο μετέωρός μας ταξιδιώτης
Σκουντούφλης γελωτοποιός, ιδιαζόντως κωμικός!
Κάποιος χτυπάει τα ράμφη τους σαν να ήτανε δεσμώτης
κι άλλος μιμείται ειρωνικά το πέταγμά τους διαρκώς.
Έτσι λοιπόν κι ο ποιητής σαν πρίγκηπας του νέφους
την καταιγίδα στοίχειωσε γελώντας μ΄αστραπές.
Εξώριστος στα ουρλιαχτά κάποιου αδηφάγου πλήθους
Με τα φτερά του εμπόδιo στις γήινες εμμονές.
το ποιήμα Άλμπατρος δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην ποιητική συλλογή "Τα Άνθη του Κακού"
|
||||
3. |
||||
|
J'ai eu un amour (Hainis Dimitris Apostolakis / traduction libre du Grec Lazaros Mavromatidis)
J'ai eu un amour ça fait longtemps,
je m'en souviens bien;
amour maussade comme la tristesse de mon quartier
et ma pensée dans cette idée emprisonnée
comment les lèvres former l'adieu
et faire un pas devant.
Mais nos chemins comme deux épées
se croisent toujours autant
dans la nuit et font briser tout ce silence
le sang coulait de vides paroles sans conscience
comment calmer ces turbulences et oublier bien.
Nos rêves ma chérie
si je disparais
fais les porte bonheur
pour ne pas m'oublier
Brode deux oiseaux avec un fil doré
libère les dans la nuit,
leur peurs vont abhorrer.
Venez tout le monde voir ce spectacle
qui va vous enchanter;
on se retrouve dans cette auberge abandonée
en se moquant du temps qui passe dans la foulée
un verre de vin et on va essayer
le monde re-inventer.
Je vais porter une chemise blanche pour affronter le temps
lorsqu'il m'attaque droit au coeur comme un taureau,
bénis mon coeur pour qu'il résiste à ce marteau
nos corps en guerre sous un faisceau de volupté saint.
Nos rêves ma chérie
si je disparais
fais les porte bonheur
pour ne pas m'oublier
Brode deux oiseaux avec un fil doré
libère les dans la nuit,
leur peurs vont abhorrer.
|
||||
4. |
||||
|
на вокзалі ми (Anna Bykalyuk)
На вокзалі ми, каплі, в моїх очах, синьо-зелених очах, дивлятся прямо в твої. Хвилини завмерли вони, як каплі вони, на вокзалі, ми, на вокзалі, ми. Літній поїзд прибув, хвилина як капля одна, завмерла вона, завмерла вона як і я. Щоб ти не говорив, як би ти не просив, все пройшло тоді, в хвилини тажкі. Де був ти і я, І мука моя, І мука твоя, І одна я, І одна я. Мені пора, він візьме мене туда, де нема краплин, де нема хвилин, де счастливая я, де счастливая я. Щоб ти не говорив, як би ти не просив, все пройшло тоді, в хвилини тажкі, де був ти і я, і мука моя, мертвая я, і в поїзді я, і в поїзді я..
------------------------------------------------------------------------
Nous à la gare (Anna Bykalyuk)
Nous, à la gare, des gouttes dans mes yeux vertes, qui regardent droit dans les tiens. Les minutes sont gelées, comme des larmes gelées, nous, à la gare, nous, à la gare. Le train d'été est arrivé, les minutes passent et moi, comme une goutte gelée.. Peu importe ce que tu dis, peu importe ce que tu demandes, tout est fini, tout est au passé malheureux. Au passé où étions toi et moi. Et ma Malheur, et ta Malheur, et moi seule, et moi seule. Il est temps pour moi de partir. Le train m’amènera là où il n'y a pas de larmes, où il n'y a pas de minutes, où je serai heureuse, où je suis heureuse. Peu importe ce que tu dis, peu importe ce que tu demandes, tout est au passé, tout est au passé malheureux, où étions toi et moi et ma misère; je suis morte…je suis dans le train, je suis dans le train..
------------------------------------------------------------------------
Εμείς, στο σταθμό (Anna Bykalyuk)
Εμείς, στο σταθμό, σταγόνες στα πράσινα μάτια μου που κοιτάνε απευθείας στα δικά σου. Τα λεπτά έχουν παγώσει, σαν παγωμένα δάκρυα, εμείς, στο σταθμό, εμείς, στο σταθμό. Το θερινό τραίνο έφτασε, τα λεπτά περνούν κι εγώ σαν παγωμένη σταγόνα.. Δεν έχει σημασία το τι λες, δεν έχει σημασία το τι ζητάς, όλα τέλειωσαν κι ανήκουν στο παρελθόν. Κι η Δυστυχία μου, κι η Δυστυχία σου, κι εγώ μόνη, κι εγώ μόνη. Ήρθε η ώρα να φύγω. Το τράινο θα με μεταφέρει εκεί που δεν υπάρχουν δάκρυα, εκεί που δεν υπάρχουν λεπτά, εκεί που θα είμαι χαρούμενη, εκεί που είμαι χαρούμενη. Δεν έχει σημασία το τι λες, δεν έχει σημασία το τι ζητάς, όλα ανήκουν στο παρελθόν, όλα ανήκουν σε αυτό το παρελθόν, όπου ήμασταν εσύ κι εγώ κι η δυστυχία μου. Είμαι νεκρή… είμαι μες στο τραίνο, είμαι μες στο τραίνο..
|
||||
5. |
||||
|
Les misér(e)aptes (Lazaros Mavromatidis)
Je ne sais pas quoi chanter dans ce monde rouillé
qui évapore mes moments tels des souffles d’été
parfois je me méfie de notre vie médiatisée
qui finit en cauchemar quand je creuse la vérité
j’y retrouve nos hantises qui nous laissent emprisonnés
dans une vie qui est amère et qui laisse trop peu à espérer
dans le meilleur des cas, on devient des éternels salariés
et pour un bout de pain souvent on sacrifie notre liberté.
Corps et âme on signe ce drame
on est des misér(e)aptes
obligés de payer l’acapte.
Collectionneurs de diplômes, on apprend à postuler
pour devenir des esclaves d’un patron potentiellement cinglé
et on baisse toujours la culotte en oubliant de révolter
et au lieu de signaler le viol, on nous apprend, comment l’aimer.
Emprisonnés dans un présent qui est bouffé par le passé
On ne devient que “électeurs” d’un futur sans signature.
On construit des frontières pour diviser le monde entier
Et tout ce qui est différend, on essaie de marginaliser.
Corps et âme on signe ce drame
on est des misér(e)aptes
obligés de payer l’acapte.
Certains divisent les gens en races
pour y inventer une supériorité
et ils se réfèrent aux génomes pour justifier cette stupidité.
On nous invente des ennemies au lieu de créer des utopies
et on nous fabrique une haine aveugle
qu’on utilise comme thérapie.
Et nous, on s’isole dans des boîtes
que l'on fait appeler appartements,
tous seuls on s’y retrouve muets
devant toutes sortes d’événements.
On utilise des réseaux pour virtuellement communiquer
ainsi, on camoufle notre solitude
et nos sentiments, ils arrivent à les arnaquer.
Corps et âme on signe ce drame
on est des misér(e)aptes
obligés de payer l’acapte.
Mais moi je rêve d’un nouveau monde
qui appartient à tout le monde
j’espère à un avenir féconde,
allons, on le réalise dans une seconde.
Il suffit de changer l’air
dans toutes les couches de notre petite sphère
pour se libérer de notre calvaire
n’étant plus aptes de créer cette misère
Peu importe de notre couleur de peau, sexualité et nos racines
laissons naître une atmosphère qui élimine toutes les toxines
En sabotant toute préjugée et tout moyen de paiement
on finit enfin de vivre en paix avec tout ce qu’on aime vraiment.
Ouvre les yeux et vois de près
donne-moi la main et on volera ensemble enfin
ferme les yeux et chante l’adieu,
un adieu aux misér(e)aptes héritiers qui payent l’acapte.
# σημείωση: το συγκεκριμένο τραγούδι έχει ως χαρακτηριστικό τη γλωσσοπλασία με βάση τη γαλλική γλώσσα. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να το μεταφέρω σε άλλες γλώσσες χωρίς να χάνεται στη μετάφραση, το νόημα πίσω από τα γλωσσικά μέσα. Ο τίτλος misér(e)aptes είναι μια σύνθετη λέξη που παράγεται από τα συνθετικά misère=μιζέρια και aptes=ικανοί και λειτουργεί σαν λογοπαίγνιο με αναφορά στους περίφημους misérables του Victor Hugo. Δημιούργησα αυτόν τον όρο γιατί ο σκοπός μου ήταν να υπάρξει στο χωροχρόνο του τραγουδιού μια μυθοπλασία όπου όλες οι εκφάνσεις της σύγχρονης Δυτικής μιζέριας (ανέχεια, φτώχεια, επιθετικότητα, απαισιοδοξία, γκρίνια) αποτελούν το χαρακτηριστικό μιας σύγχρονής κοινωνικής ομάδας. Αυτή η κοινωνική ομάδα κληρονομώντας το « savoir faire » των προηγούμενων γενιών χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να γεννά όλες τις μορφές της μιζέριας σε καθημερινή βάση και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής της πραγματικότητας και υπόστασης έχοντας κατάλληλα εκπαιδευτεί για αυτό.
λμ
|
||||
6. |
||||
|
J’ai juste voulu te dire.. (Lazaros Mavromatidis)
Laisse-moi assouvir
mes vieux désirs
dans les ailes de ton rêve.
Laisse-moi planer
pour que j’observe.
ce que j’avais.
trop peur d’aimer.
Comment éteindre la nuit à tes paupières
quand la Lune, tu regardes.
Comment l’éteindre..
Et mes paroles
comme des caresses
roulent dans un nid caché dans tes lèvres;
avant de se déteindre.
dans le noeud de ton coeur.
Laisse moi enfin
finir mes jours
dans la potence de tes cheveux.
Avant de disparaître
je te demande
un seul baiser
de notre amour l’aveu
Comment éteindre le soleil dans ton visage
quand tu ris aux éclats.
Comment l’éteindre..
Et mes paroles
tissent des souffles
pour maquiller tes yeux avec du brouillard.
mais finissent en larmes.
dans la solitude de ton regard.
-----------------------------------------------------------------------
I just wanted to tell you.. (Lazaros Mavromatidis)
Let me draw
my old desires
in the wings of your dream.
Let me fly
to observe
what I was too afraid to love.
How to smother
the night in your eyelids
when you look the moon.
How to turn off this moon..
And my words
like caresses
roll in a nest hidden deep in your lips;
before rubbing off
in the knot of your heart.
Leave me finally
finish my days
in the gallows of your hair.
Before disappearing
I'm asking you
a single kiss
of our love the confession.
How to turn off the sun in your face
when you laugh out loud.
How to turn off this sun..
And my words
weave breaths
to make up your eyes with fog;
but end in tears
in the solitude of your gaze.
--------------------------------------------------------------------
θέλησα απλώς να σου πω.. (λάζαρος μαυροματίδης)
Άσε με πάλι
να ξυπνήσω
μες στου όνειρού σου τις φτερούγες.
Και σαν πετάξω
να αντικρύσω
ότι φοβόμουν να αγαπήσω.
Πως σβήνει η νύχτα
στα βλέφαρά σου το φεγγάρι όταν κρεμάς.
Πώς σβήνει η νύχτα..
Κι η προσευχή μου
κυλάει σαν χάδι στων χειλιών σου τη θηλιά
πριν ξαποστάσει μες στου λαιμού σου τη φωλιά.
Άσε με πάλι
να ξεψυχήσω
μες στων μαλλιών σου την αγχόνη
και πριν να σβήσω
να σου ζητήσω
στο μέτωπό σου να σε φιλήσω.
Πως σβήνει ο ήλιος
στο πρόσωπό σου όταν στο όνειρο γελάς.
πως σβήνει ο ήλιος..
Κι η προσευχή μου
Υφαίνει ανάσες στων ματιών σου τη σκιά
Πριν γίνει δάκρυ στου βλέμματος τη μοναξιά.
|
||||
7. |
Entre toi et la Lune..
03:52
|
|||
|
Entre toi et la lune.. (Lazaros Mavromatidis)
Je cherche à trouver une fissure abandonnée
pour me cacher de mon rêve, qui hurlait
et si ton nom tu me révèles, aux étoiles je le dirai
pour qu’elles se couchent sur la terre où je marchais.
Au fil des années dans une cellule improvisée
mon ombre aveugle se promène sans s’arrêter
et cette petite lumière nocturne qui l’aiderait à se libérer
a oublié au fil du temps d’y arriver.
Deux ailes vectorielles et tes mains touchent au ciel,
sur la Lune ta silhouette vole en entier.
Boire de l'eau dans tes bras me demandera en insistant
la moitié de ma vie assoiffée.
Je cherche l’équilibre sur cette lune, comme un félibre.
qui dormait, lorsque tu danses dans son rêve;
une plongée dans le vide et je sors de cette trêve,
mais je ne peux pas affronter la gravité.
Je cherche à trouver une fissure abandonnée
pour me cacher de mon rêve, qui hurlait,
et quand ton nom tu me révèles, aux étoiles je le dirai
et probablement se coucheront là où je marchais.
---------------------------------------------------------------------
Between you and the Moon.. (Lazaros Mavromatidis)
I am looking to find an abandoned crack
to hide again from my dream, who was screaming
and if your name you reveal to me, to the stars I will say it
and they will lie on the ground where I walked.
Over the years in an improvised cell
my blind shadow walks without stopping
and that little light that would help him to break free
forgot over time to get there.
Two vector wings and your hands touch the sky,
on the Moon your figure flies every night.
To drink some water in your arms as I raise in your hands
the half of my thirsty life will ask me.
I'm looking for balance on this moon, like a fool
who slept, when you danced in his dream;
thence I dive into the void and I come out of this truce,
but I can not face gravity.
I am looking to find an abandoned crack
to hide again from my dream, who was screaming;
and when your name you reveal to me, to the stars I will say it
and they will probably lie where I was walking.
-----------------------------------------------------------------
Ανάμεσα σ΄εσένα και το φεγγάρι.. (λάζαρος μαυροματίδης)
Ψάχνω να βρω μια ρωγμή να κρυφτώ
απ΄του ονείρου μου το ουρλιαχτό
κι αν θυμηθώ τ΄όνομα σου στ΄αστέρια να πω
θα ξαπλώσουν στη γη που που πατώ.
Χρόνια εκεί, στο αυτοσχέδιο κελί
τριγυρνά η σκιά μου τυφλή.
Κι αυτό το λίγο φως περίμενε χρόνια να ρθει
μα δε φάνηκε ούτε μια στιγμή.
Με δυο φτερά και τα χέρια ανοιχτά
στο φεγγάρι η μορφή σου πετά.
Να πιώ νερό μου ζητά στη δική σου αγκαλιά,
η μισή μου ζωή που διψά.
Ακροβατώ στο φεγγάρι αυτό
που κοιμόταν πριν σ΄ονειρευτώ.
Με μια βουτιά στο κενό απ΄το όνειρό μου αποδρώ
μα δεν έχω από που να πιαστώ.
Ψάχνω να βρω μια ρωγμή να κρυφτώ
απ΄του ονείρου μου το ουρλιαχτό.
Κι αν θυμηθώ τ΄όνομα σου στ΄αστέρια να πω
ίσως σκεπάσουν τη γη που που πατώ.
|
||||
8. |
Je plonge
04:14
|
|||
|
Je plonge (Lazaros MAVROMATIDIS)
Je plonge ces vieilles étoiles que la rouille putréfie
dans ce noir que la nuit impose;
je regarde la pleine lune comment elle se repose
quand dans ton rêve, tu lui souris.
Je plonge mes rêves ivres dans ces nouveaux vertiges,
que ton regard nourri quand dans le rêve tu m’embrasses;
pendant ces voltiges, je regarde, comment tu danses
et avec ton corps, tu gèles le temps.
Je pends tes mots à la potence du vent fou.
Pour éteindre tes syllabes quand, je dors dans tes caresses;
et j’essaie d’effacer dans ton rêve doucement
tes obsessions et toutes les fausses promesses.
Je ruisselle dans ton rêve seul le bleu ciel
et je collerai une étoile qui clignote à son fond;
je suis né et je meurs dans ce même soupir:
Laisse-moi m’éteindre dans ton sanglot profond.
--------------------------------------------------------------------
I dive (Lazaros MAVROMATIDIS)
I plunge these old stars that rust putrefies
in the darkness that night imposes;
I look at the full moon how she is resting
when in your dream, you smile at her.
I plunge my drunken dreams into these new vertigo,
that your gaze nourished when in the dream you embraced me;
during these flutterings, I watch, how do you dance
and with your body, you freeze time.
I hang your words on the gallows of the crazy wind
to extinguish your syllables when I sleep in your hands;
and I try to gently erase in your dream
your obsessions and all the false promises.
I stream in your dream only the blue sky
and I'll stick a star that flashes at its bottom;
I was born and I die in the same sigh:
Let me go out in your deep sob.
-----------------------------------------------------------------------
Βυθίζομαι (λάζαρος μαυροματίδης)
Βυθίζω τ΄αστέρια
που σαπίζει η σκουριά
στη μαύρη θάλασσα
που η νύχτα επιβάλλει,
και χαζεύω την πανσέληνο
που δειλά πλαγιάζει
όταν στο όνειρό σου,
της γελάς.
Βυθίζω τα μεθυσμένα όνειρά μου
στην αντανάκλαση
που το βλέμμα σου γέννησε
όταν στο όνειρο μ΄αγκάλιασες.
Κι όσο διαρκεί αυτή η ακροβασία,
κοιτάζω πώς χορεύεις
και με το σώμα σου,
παγώνεις το χρόνο.
Κρεμάω τα λόγια σου
στου ανέμου την αγχόνη
τις συλλαβές σου να ρουφήξω
όταν στα χέρια σου κοιμάμαι,
και προσπαθώ να σβήσω
απαλά απ΄το όνειρό σου
τις εμμονές σου
και όλα εκείνα που φοβάσαι.
Στάζω στο όνειρο
το γαλάζιο του ουρανού
και ένα αστέρι θα κολλήσω
να τρεμοσβήνει στο βυθό σου.
Γεννιέμαι και πεθαίνω
μες στον ίδιο στεναγμό:
άσε με να σβήσω
μες στον πιο βαθύ λυγμό σου.
|
||||
9. |
||||
|
Νανούρισμα (για τον Elias) (λάζαρος μαυροματίδης)
Θα σου κουρδίσω τη σιωπή
θα πλέκω με υπομονή
παιχνίδια από νότες.
Θα νανουρίζω τη στιγμή
θα γράφω σ΄άσπρο γιασεμί
τις λέξεις σου τις πρώτες.
Θα φέγγω νύχτα όταν πετάς
κι όταν με δράκους πολεμάς
στου ύπνου τα φεγγάρια.
Και θα σου μάθω να αγαπάς
όσα με φόβο τα κοιτάς
στου χρόνου τα κελάρια.
Κι όταν μια μέρα θα χαθώ
στα σύννεφα θα απογειωθώ
στης νύχτας το μπαλκόνι.
Εσύ τ΄αστέρια να μετράς
κι όταν με θες θα μ΄ακουμπάς
με του ύπνου το σεντόνι.
Νάνι Nάνι..
-------------------------------------------------------------------------
Une berceuse pour Elias (Lazaros Mavromatidis)
Je vais accorder le silence
et je vais tricoter avec patience
des jouets à partir de notes.
Je ferai dormir le moment
et j'écrirai sur du jasmin
tes premiers mots.
Je vais éclairer quand tu voles
et quand tu te bats avec des dragons
sur les lunes du sommeil.
Et je t'apprendrai à aimer
tout ce que tu regardes apeuré
dans les celliers du temps.
Et quand un jour je me perdrai
je décollerai comme un nuage
vers le balcon de la nuit.
Toi juste compte les étoiles
et quand tu me veux tu vas me toucher
avec le drap de ton someil.
Nani Nani..
-----------------------------------------------------------------
A lullaby for Elias (Lazaros Mavromatidis)
I will tune the silence
and I will knit with patience
toys from notes.
I will sleep the moment
and I will write on white jasmine
your first words.
I'll light up when you fly
and when with dragons you fight
on the moons of sleep.
And I will teach you how to love
everything you watch frightened
in the cellars of time.
And when one day I will be lost
I'll take off like a cloud
on the night's porch.
You just have to count the stars
and if you want me, you will touch me
with the sheet of your sleep.
Nani Nani..
|
||||
Lazaros MAVROMATIDIS Strasbourg, France
ένας τοξότης δίχως βέλος είν΄της σιωπής μου ο αχός..
____________________
l'écho de mon silence est un archer sans flèche..
____________________
the echo of my silence is an arrowless archer..
If you like Lazaros MAVROMATIDIS, you may also like:
Vieux ? (ALBUM & exclusive bonus tracks)
by Eric John Kaiser
Marvelous French chanson-meets-country-meets-psych and a whole lot of other things on the new outing from Eric John Kaiser.
go to album
Pacífica Pedra Branca
by Jennifer Souza
The second solo album from Moons singer Jennifer Souza sports ethereal songs with hushed melodies that drift by like waking dreams.
go to album
Şinanay / French Disko
by Kit Sebastian
featured on Bandcamp Radio Apr 5, 2022
go to album
featured on Bandcamp Radio Jul 13, 2021
go to album
Ennui / Abandoned
by Kit Sebastian
featured on Bandcamp Radio Nov 3, 2020
go to album
Mantra Moderne - Deluxe Edition
by Kit Sebastian
featured on Bandcamp Radio Apr 28, 2020
go to album
Kit Sebastian Remixes
by Kit Sebastian
featured on Bandcamp Radio Jan 21, 2020
go to album
